English by Quark
"Ayaw ko bang makipaglaro sa anak kong si Sweepy?"
"Do I not want to play with my pup Sweepy?"
Iyan ang isa sa mga tanong ng anak kong si Sweepy sa blog nya.
That is one of the questions of my pup Sweepy in his blog.
Minsan mas maigi pang sagutin ang tanong gamit din ng tanong . . .
Sometimes it is better to respond to questions by using questions as well . . .
Sino ba ang makulit na umaaligi sa tabi tabi sa mga oras na nagninilay-nilay ka ng mga bagay bagay kasama ang mga kaibigan mo?
Who lurks in the corner during moments of serious discussions with your friends?
Sa mga oras na nilalabas ko ang mga sarili kong tanong eh may sisingit sa tabi tabi at magkukulit at mang-aagaw ng eksena?
During moments when I am airing out my own questions who will sneak from some corners and pester and steal the scene?
At sino kaya ang makulit na sunod ng sunod at kung saan ka pa medyo pumuporma ng maayos at doon pa siya e-eksena?
And who would follow and tail me around and when I am poised for serious action he would steal the scene?
At sino kaya ang naglilinis ng tenga ng damuhong iyan?
And who do you think is cleaning the ears of that pup?
Sino ang nagbabantay at nagsisiguro na walang sakuna sa paligid at kung meron man ay handa akong ipaglaban at itaya ang buhay ko kung kailangan at higit sa kakayahan ko?
And who guards and makes sure that there are no danger around and if ever there is, is willing to fight and stake his life if needed over and beyond my capacity?
Ako ang nasa likod ng bantay na iyan!
I am the one behind that guard dog!
Hay naku, Sweepy! Kahit na dalawang taon lamang ang pagitan natin, mistulang tuta ka pa rin at ubod ka ng kulit! Hindi mo maintindihan ang mga bagay bagay tulad ng pag-iisa, pagninilay nilay, pagmumuni-muni ng mga bagay bagay at ng panahon na dumadaan. . . .
Oh Sweepy, even if there are only two years between us you still act like a puppy and quite pesky. You will never understand things like the need to be alone, to quietly think and discern things and the passing days . . .
. . . na sa panahon na palubog na ang araw ko, marami akong nakikita at nararamdaman na sadyang masarap pagnilayan at pag-isipan nang mag-isa. . .
. . . that at my sunset moments I see and feel certain things that feels good to discern alone . . .
. . . at ito ang tatandaan mo Sweepy: sa mga panahon na sadyang nag-iisa ako, walang oras o minuto na hindi kita naiisip at naaalala ang kapakanan mo kung wala na ako. Eh sino pa ba ang mamahalin ko ng lubos sa mundo kung hindi ang nagiisa kong pamilya! Kaya nga hinahabilin kita lagi kay Lui!
. . . and remember this Sweepy: during moments when I am alone, no hours or minutes would pass when I do not think of you and wondering what will happen to you when I am gone. And who else will I love in all the world except the only remaining member of my family! That is why I kept asking reminding Lui to take care of you!
Mahaba pa ang panahon natin, Sweepy. Kaya wag kang masyadong makulit . . .
We still have a long time together, Sweepy, so don't be too pesky . . .
