Nakup!
Sinasabi ko na nga ba!
Ayan!
Nakikita mo rin ba iyan?
At eto pa!
Naku, walang kadala dala
ang mga pusang iyan!
Pasilip-silip.
Padaan-daan.
Waring nang-aasar.
Waring nanghahanap
ng sakit ng katawan!
Ewan ko ba kung bakit naiinis ako
sa tuwing nakakakita ako ng pusa!
Aba lumaki pa naman ako
pinapaligiran ng pusa.
Nililinis at niyayakap nila ako noon.
Pero sa katagalan, sa paglaki ko
at sa pagdami ng pamilya ko
unti-unti silang nag-alisan.
Na-ingayan siguro.
Medyo maarte kasi ang mga iyan.
Ayaw ng magulo.
Ayaw ng maingay.
Parang tao rin minsan.
Ang ibang tao kapag nainis
umaalis rin kahit sa sarili niyang bahay.
Bumabalik rin naman.
Pero ang mga pusa
kapag naiinis
lalayas ng tuluyan.
Nakakainis tuloy.
Nami-miss ko rin kasi sila.
At ayaw ko naman ng ibang pusa.
Gusto ko yung dati naming pusa.
Kasi alam ko na ang amoy nila.
Alam ko na ang ugali nila.
Kahit masungit, minahal ko na sila.
Parang si Pica.
Ang namayapa kong asawa.
Makulit pero nami-miss kong talaga.
Kaya sa tuwing nakakakita ako ng pusa
kumukulo ang ulo ko.
Waring gusto kong kumagat
pang-alis ng inis.
Pang-alis ng lungkot.
Kaya ayan
kapag maabutan ko ang isang iyan
Yari iyan sa akin.
