Hindi ka ba nagtataka kung gaano minsan nakakabingi ang katahimikan?
Mahimbing akong natutulog kahapon nang bigla akong nagising. Dali dali kong sinilip ang aking dalawang anak na tahimik namang tulog. Masyadong malikot at maingay ang mga iyan lalo na kapag gising. Pero tulog sila at mukhang wala ang mga tao sa bahay.
Inikot ko ang paligid at napakatahimk. Nakakabingi ang katahimikan. Siguro iyan ang sinasabi ng napayapa kong asawa na si Pica nuong buhay pa siya, na minsan nagigising siya kapag sobrang tahimik. Siguro nangyayari lang iyan kapag tumatanda ka na. Marahil tumatanda na ako. Hindi ko napapansin ang mga ito noon. Kasi noon kahit maingay kapag natutulog ako tuloy tuloy. Katulad ng mga anak kong nakababata ng isa at dalawang taon sa akin.
Hindi pa naman ako uugod-ugod. Aba, maliksi pa rin naman ako. Kaya ko pa ring habulin ang mga bagay-bagay na dumadayo sa bahay namin. Minsan nga pilit kong talunin ang batang pilit na inakyat ang puno ng chico namin. Naku, ayaw na ayaw ko ang makakita ng taong umaakyat sa puno at bakod namin, lalo na kapag hindi ko sila kakilala. Sigurado kapag naabutan ko ang mga ayan, tatamaan ng kagat ko iyan!
Siguro tama rin ang sinabi ng kaibigan kong si Lui, na siyang nag-aalaga sa akin at ng pamilya ko, na kaya nakakabingi ang katahimikan kasi bihira na daw ito nangyayari. Masyado na raw maingay ang mundo kaya kapag biglang tumahimik, aba bigla ka ring nagugulat. Hindi ka na sanay na walang ingay.
Kaya pala si Lui madalas mag-yoga upang ibalik ang tahimik sa mundo niya. Uupo lang iyan sa tabi at tahimik na. Kahit na mag tatahol kami ng mga anak ko, nakaupo at mistulang tulog siya. Nagagawa niya ito madalas.
Sabi rin ni Pica sa akin nuong buhay pa siya na sa katahimikan ko rin siya makakapiling. Hindi sa kamatayan iyan. Siguro katulad sa yoga ni Lui. Minsan kapag umuuwi ako sa bahay ko at kuntento akong humihiga sa unan ko naaalala ko si Pica at ang dating amo kong si Cesario. Niregalo ako ni Cesario sa pamilya ni Lui nuong bata pa ako. Wala na pareho si Pica at Cesario, pero madalas ko silang naaalala, lalo na pag tahimik.
Sa tuwing pinagmamasdan ko ang araw sa mga oras na tahimik ang kapaligiran, parang nakikita ko ang kakaibang bagay. Parang napakasaya at napakabanayad ng mundo.
Tahimik ang mundo ngayon. At masaya ako . . .
