Iyan ang madalas sabihin ng kaibigan kong si Lui.Aba, may itsura at pakirandam din pala ang Panahon. Masungit daw. Minsan sasabihin niya "maaliwalas" ang panahon. . . minsan naman "palabiro" . . . pero madalas masungit and tawag niya dito.
Masungit ang panahon kapag madilim at nagbabadya ng ulan. Masungit din and panahon kung may bagyo. Palabiro kapag sobrang mainit, pagkatapos uulan. Maaliwalas naman kung maaraw at matindi ang sikat ng araw.
Kapag sinilip ko ang panahon ngayon, hindi ko mawari kung masungit, palabiro o maaliwalas. Kasi umulan nuong gabi at umaraw naman pagdating ng umaga. Pagsapit ng tanghali, umambon. Pagdapit hapon uminit. At lumamig naman ngayong gabi. . . masarap tuloy ang tulog ko!
Minsan naiisip ko siguro sumasabay lang ang panahon sa takbo ng buhay ng tao. Tulad ng panahon, ang tao ay minsan masungit, palabiro at maaliwalas. Sa hirap ng buhay nila ngayon, minsan sabay-sabay silang tatlo!
Sabi nuong mga anak ko ako raw ay masungit. Aba, hindi tutuo yan! Maaalahanin lang ako. Ayaw kong magulo sila at maingay. Madali kasing mainis ang isang tao sa bahay namin. Ayaw niya ng maingay. Nalulungkot pa naman si Lui kapag napapagalitan kami. Nalilito naman ang mga anak ko tuwing nangyayari ito. Ang asong katulad namin ay nakakaintindi ng mahinahon na pag-uusap. Aba, kahit hindi namin kaya magsalita ng salitag tao, kaya naman namin maintindihan ang mga sinasabi nila. Kaya naman kaya maintindihan ng tao ang salita namin?
Katulad ng panahon, palabiro din kami.
Katulad ng tao, maaliwalas din ang buhay namin.
At tulad ng panahon, naguguluhan din kami.
