Pumapatak rin kaya ang luha niya?
Tumutulo kaya ito ng walang humpay
sa gilid at paligid ng kanyang maamong mukha?
Ang mainit na luha na waring naluto
sa init ng poot niya at dalamhati?
Sa pagpatak ng ulan
waring naririnig ko ang hagulgul
na pilit na pinipigilan
ng nanginginig niyang kamay
na basang basa ng luha . . .
Sa pagdaloy ng ulan
mula sa kalangitan
hanggang sa bubong ng bahay
tuloy-tuloy sa haba ng kalsada
na sa katagalan ay maiipon
at dadaloy na baha
sa aking kapaligiran . . .
Tahimik kong pinagmamasdan ito
nguni’t hindi ako nababahala dito
ang isip ko ay malayong nakatuon
sa walang humpay ng hagulgul
at tuloy tuloy na daloy ng luha
na patuloy kong naririnig
sa kabilang dako ng mundo . . .
Sa mga pagluha na sumasabay
sa patuloy na pagpatak ng ulan
pilit kong inaabot
ang luhaan niyang puso
at ang matagal niyang hinagpis
na waring wala akong kakayahan
na maibsan kahit sandali lamang . . .
Nguni’t sa huni ng patak ng ulan
ay siya ring nagsasabi sa akin
na siya ay kumukuha ng lakas
sa ulan at pagdaloy ng luha . . .
sapagkat sa paligid niya
may nagmamahal na tulad ko
na piniling malagay sa tabi niya
at samahan siya sa daloy ng panahon
na kasama ng kalungkutan
ay siyang lilipas rin
habang ang ulan . . .
at ang luha ay pumapatak . .
