Napakabilis ng panahon. Parang kailan lang nagbago ang takbo ng araw. Uulan, aaraw. . . Iinit, lalamig. . . Minsan nandiyan ang mahal mo, aba, pagdilat mo rin ng minsan, wala na. . . .
Oo, napakabilis nga. Ang pakiramdam ko ang tanda ko na, samantalang kung iisipin walong taong gulang lang ako, pero parang sampung taon na ako. Sa mga tulad namin, pag sapit ng sampung taon, medyo bumabagal na ang takbo ng buhay. Humihina na ang pagkilos. Lumalabo na ang paningin. Marahil, katulad ng mahal kong si Pica, papanaw rin ako.
Minsan rin akong nagmahal. Minsan rin namulat at paggising ko, wala na ang mahal ko! Walong taong nakalipas. Bata pa ako noon. Hulyo rin noon. Minahal ako ni Pica. Inalagaan na parang anak na rin niya. Kinupkop, ginabayan at pagdating ng Hulyo nagbago na ang lahat. Lumaki na ako. Hindi na ako tuta. Nag-iba na ang tingin ko sa kanya. Aba, naabutan ko agad siya at sa paggising ko, minahal ko na siya. . .
Ang hirap isipin na sa buong walong taon na nagsama kami, mawawala at maghihiwalay rin kami. Siguro ganoon din ako. Mauuna ako sa mga taong nasa paligid ko. Maghihiwalay rin kami. Malulungkot din kaya sila katulad ng pagkalungkot ko ngayong naaalala ko ang dating minahal ko?
Maraming lihim ang Hulyo. Malalim. Madilim. Katulad ko.
