Sa tuwing mistulang mapagod ako ng kahahabol sa mga kung anu-anong bagay na dumadaan sa paligid namin, nariyan siya . . . pasilip-silip din.
Sa hinaba-haba ng araw, sa tuwing nagtatatahol ako sa lahat ng nakikita ko, nariyan siya. Aba, at nakikitahol din!
Siya ang kapitbahay namin. Matalas ang pandinig. Matapang. Maliksi. Matulin. At sa tuwing nakikita niya ako at ng mga anak ko, sus, saksakan ng ingay. Galit na galit. Nagtatahol! Pero, sa tuwing nakikita naman si Lui, aba tumitingin lang, habang kinakawayan siya ni Lui. Mistulang nangungusap ang mga tingin nila. Mistulang nagkakaintindihan. Subali't kami waring nagbabadya ng masamang hangin. . .
Sino ka ba talaga?
